Foto Jac bij verhaal 2019

Jac de Cock, Jac heeft veel kennis, is creatief, actief en graag in de natuur.

Ont-moeten

"I have a dream", dat is de titel van het Engelse lesboek dat Jac in 2008 geschreven heeft voor eindexamenkandidaten in Wuxi, nabij Shanghai.

Op uitnodiging van de Wuxi Vocational School of Tourism & Commerce mag Jac in de grote aula aan 136 leerlingen 2 weken lang 7 uur per dag Engelse les geven met de nadruk op de correcte Engelse uitspraak,

Een boek met 120 pagina’s, van eigen hand, 45 pagina’s met foto's, 35 teksten van Engelse liedjes alsmede autobiografische verhalen.

Zo geeft hij Chinese leerlingen een inkijkje in het leven van een westerse man, zijn leven.

Jac nodigt aan het einde van iedere les een aantal leerlingen uit om hun droom te delen.

De één wil een winkel, een ander wil reizen, en weer anderen willen voor hun ouders zorgen.

En zo heeft ieder een eigen droom. De ene groots en avontuurlijk, de ander meer bescheiden.

Om dat goede gevoel, dat het hebben van een droom met zich meebrengt, te delen, zingen ze met elkaar als afronding van iedere les het nummer 'I have a dream' van ABBA.

Behalve dat dit lied in de smaak valt bij de jonge Chinezen, is het direct ook een speelse manier om de Engelse taal meer eigen te maken. Maar wat is nu eigenlijk de droom van Jac zelf?

 

Als hij 17 jaar oud is en net van de MULO afkomt, heeft hij, net als de meeste 17-jarigen, niet echt een droom.

Zijn vader, die bedrijfsleider is bij Friki, zoekt contact met de personeelsafdeling van Stork. Op dat moment is er geen werk voor Jac, maar zij geven aan contact te zoeken zodra ze iets voor hem hebben. Na een kort intermezzo als magazijnmedewerker bij de HEMA, gaat de telefoon.

Jac kan beginnen bij Stork. Hier begint hij als manusje van alles, maar mag zich al snel gaan scholen in de boekhouding. Als hij 25 jaar hoofd van de boekhouding is geweest, wordt hem gevraagd of hij bij nieuwe Stork-vestigingen in het buitenland de boekhouding wil opzetten. Dit vraagt dat hij met regelmaat buitenlandse bedrijven zal gaan bezoeken. Zo reist hij in de jaren die volgen voor het werk af naar Indonesië, India, China. Dubai, Japan, Vietnam, Rusland, Pakistan, Amerika, Tsjechië, Roemenië en Polen.

Die eerste baan, die zo maar op zijn pad kwam, blijkt bij het terugblikken op het lijf geschreven.

Jac blijft trouw aan Stork tot aan zijn pensioen. En al die jaren dat hij naar het buitenland reist, gebruikt hij een deel van zijn kofferruimte om iets extra's mee te nemen voor kinderen op arme scholen en weeshuizen.

Zo gaan er knuffels, tennisballen en kleding mee. Hij ontmoet lokale mensen, er ontstaan vriendschappen.

En zo komt het dus dat hij op een dag het bijzondere verzoek krijgt van een Chinese docente om een groep eindexamenkandidaten meer te leren over het leven van een man in het westen alsmede Engelse uitspraak

Inmiddels is Jac 11 jaar gepensioneerd, hij heeft veel van de wereld gezien, heeft hij nu nog een droom?

 

Daarin blijkt Jac heel bescheiden; hij wil graag zijn vrije tijd op een zinvolle wijze invullen. Hij verwerkelijkt zijn droom door actief te zijn voor uiteenlopende organisaties. Zo is hij jeugdleider bij IVN, verzorgt hij IVN-educatie op basisscholen, is hij actief voor het Staatsbosbeheer, voor het NK Maasheggen vlechten en het jaarlijkse schaapscheerdersfeest. Daarnaast is hij sinds 2014 betrokken bij Verdeliet. De wereldtuin trok zijn aandacht

naar aanleiding van een artikel in een plaatselijke krant. Nieuwsgierig geworden, besluit hij een kijkje te komen nemen. Het motto "doen, delen en beleven" en de sfeer bij Verdeliet spreken hem aan. Hij treft bij dat eerste bezoek een aantal oud-collega's. Hij wordt vrijwillig medewerker en sindsdien is hij op donderdag in de tuin te vinden. Jac is voor de meeste van ons waarschijnlijk ook bekend als de man met de passie voor het wilgentenen vlechten. Zijn enthousiasme hierover draagt hij uit aan ieder die geïnteresseerd is. Dit oude ambacht heeft hij zich vanaf 2001 eigen gemaakt. Vanuit allerlei creatieve activiteiten rondom het vlechten werd Jac een aantal maanden geleden door Sociom gebeld met de vraag mee te denken over het project "Aan de Slag", waarbij vluchtelingen arbeid verrichten en zo hun dankbaarheid tonen voor de gastvrijheid die zij in Nederland ontvangen.

En zo komt het dat Jac nu wekelijks een aantal vluchtelingen vanuit het AZC Overloon meeneemt naar Verdeliet om te werken in de tuin. Op weg naar Cuijk stappen vluchtelingen ook uit zijn auto voor andere projecten.

De coördinatie van deze werkzaamheden, wordt op het AZC door de asielzoekers zelf geregeld.

De weekplanning en administratie hiervan zijn in handen van Jac.

Vanuit een groot lokaal netwerk, hij komt uit een gezin van 5 broers en 5 zussen, is hij op de hoogte van allerlei werkzaamheden en projecten in en buiten de regio, zodat hij in de rol van bemiddelaar vluchtelingen kan helpen met het vinden van voldoende klussen. In de afgelopen maanden hebben al ruim 20 mensen geassisteerd bij tuinonderhoud, workshops, festivals, jaarmarkten etc. Hierbij gingen asielzoekers samen met bezoekers vlechten, maar pakten ook klussen op als het verkeer regelen en het begeleiden van creatieve natuuractiviteiten.

Dit levert hen afleiding, dag invulling en zingeving op. Tegelijkertijd leren zij de Nederlandse taal door het oefenen en leren Nederland met haar inwoners beter kennen.

 

Een druk en sociaal betrokken man dus, maar dat niet alleen, in de korte tijd dat ik hem spreek, leer ik hem kennen als een enthousiaste man met veel kennis, op allerlei verschillende terreinen. Hij is nieuwsgierig en onderzoekend, en lijkt opgedane kennis moeiteloos te kunnen oproepen uit zijn geheugen.

En Jac wil meer dan graag die kennis delen! Vraag hem bijvoorbeeld maar eens naar de Pander-stoel, of naar het effect van het stuifmeel, van de bij Verdeliet geplante wilgen of naar het leven van de bijenvolken.

Je krijgt vol enthousiasme een prachtig verhaal te horen of een bijzonder feitje.

En toch bekruipt mij het gevoel dat ik nog steeds niet goed weet wie Jac nu eigenlijk is. Ja, Jac heeft veel kennis, is creatief, actief en graag in de natuur. Hoewel Jac heel veel heeft verteld, over zijn werk, zijn hobby’s, zijn gezin ("Komt opa oppassen? Kun je appen of hij wilgentenen mee neemt?")), blijft het gevoel hem nog steeds niet helemaal ontmoet te hebben, alsof ik niet dichterbij weet te komen.

Misschien door de hoeveelheid aan woorden… Op dat moment komt Dirk de kas binnen. Dat geeft mij de gelegenheid hem te vragen of hij iets over Jac wil vertellen. "Ik ben grond stoffelijk en Jac is fijnschalig", is daarop zijn antwoord. En hij vervolgt met " Ik vind Jac soms iets te drammerig, maar dat heeft met zijn gedrevenheid te maken en het zegt vooral ook iets over mezelf. Ik ben blij dat Jac hier rondloopt."

 

"En kun je iets vertellen over je ogen, want dat willen mensen weten". Na enig ongeloof hierover vertelt Jac dat hij vanaf zijn geboorte slechtziend is. Dit wordt echter pas ontdekt als hij in de eerste klas van de basisschool niets op het bord blijkt te kunnen zien. Hij krijgt zijn eerste bril. In de puberteit gaan zijn ogen sterk achteruit om op zijn 23e stabiel te worden met de waarde “minus 17”. Rond zijn 40e jaar krijgt hij een netvliesloslating. Hoewel hij hier direct aan geopereerd wordt, hindert het littekenweefsel daarvan soms een deel van zijn zicht. Bij donker, regenachtig weer als de wegen blinken, geeft hij het stuur liever over aan zijn vrouw.