"Dankzij Verdeliet heb ik weer succeservaringen opgedaan, dit was zo belangrijk in mijn herstel, ik kan het wel!”

Bij een laatste poging afhankelijkheid van middelen af te bouwen, wordt Nadine (32) geadviseerd in een safehouse te gaan wonen om los te kunnen komen van een omgeving vol triggers en verkeerde netwerken. Ondanks dat ze niet helemaal overtuigd was van dit plan, heeft ze deze kans het tij te keren aangepakt.

Het safehouse is een klooster dat ze deelt met 20 andere vrouwen. Ieder met eigen complexe problematiek. “Waar ben ik beland?” Vraagt ze zichzelf af als ze de deur voor het eerst achter zich dicht trekt. Maar diep van binnen weet ze dat het anders moet deze keer. Na 12 eerdere opnames in (verslavings)klinieken en 1 in de psychiatrie, is ze er klaar mee als een verslaafde door het leven te gaan.

Op haar 19e krijgt Nadine last van angst - en paniekaanvallen. Deze breiden zich uit totdat ze op een gegeven moment de deur niet meer uit durft.  Ze kan op ieder moment overvallen worden door de vervelendste gedachten. Ze raakt hierdoor op jonge leeftijd geïsoleerd en belandt in een depressie.  

Een psychiater diagnosticeert ADD. Medicatie moet haar ondersteunen om overzicht te houden. Ze krijgt langzaam weer controle over de dag. Haar angsten nemen af. Na een tijdje functioneert ze weer als vanouds. Een jaar lang gaat het goed met haar tot ze tolerantie opbouwt voor de werkzame stof. Als ze aan de maximale dosis zit zonder nog baat bij te hebben, trekt Nadine alles uit de kast. Ze liegt, bedriegt en manipuleert. Ze moet meer van het medicijn. Als ze wordt doorverwezen naar een andere psychiater, zegt deze “jij bent verslaafd”. Nadine ontploft. “Bij een verslaafde denk je aan een dakloze, een junkie."

Om haar ongemak te onderdrukken gaat ze op zoek naar alternatieven. Vanaf dat moment gaat het bergafwaarts. Ze stapt over op heftige middelen. Eind 2019 volgt haar eerste opname. Ze denkt er zelf dan nog redelijk naïef over. “Ff begeleid wonen. Het komt allemaal wel goed.”  Zo gemakkelijk blijkt het niet. Artsen in verschillende klinieken blijven haar, ook op haar eigen verzoek, medicatie voorschrijven. Het leven gaat voor haar in deze periode om scoren. “De wereld boeide me niet”. Tegelijkertijd groeit de schaamte. De verslaving bepaalt haar hele leven. Wat ze er haar familie mee aan doet, laat ze niet binnenkomen. “Daar is geen ruimte voor”. Tot het moment dat ze nuchter is en nieuw gebruik de spijt en zelfhaat moet verdoven. Op het laatst gebruikt ze 6 verschillende soorten voorgeschreven medicatie. Ze voelt zich een zombie. Alle bijkomende problemen van een verslaving tekenen haar leven. Ze is van haar familie vervreemd geraakt, ze heeft haar werk verloren, ze kiest verkeerde partners uit, ze leeft op straat. Ze belandt in die tijd vaak in het ziekenhuis door een overdosis. Totdat ze  besluit dat het genoeg is geweest. Ze wil niet meer afhankelijk zijn van medicatie. Het lukt haar eerst in een kliniek deels het medicatie gebruik gecontroleerd af te bouwen. De rest zal moeten gebeuren in het safehouse. Ondanks dat ze geen hoge verwachtingen had van deze laatste poging is ze ondertussen 20 maanden clean. Ze heeft sinds kort een huis, heeft haar oude baan in het familiebedrijf terug en ze trekt binnenkort de deur van het klooster voor de laatste keer achter zich dicht. Ze heeft haar leven op de rit. 

Ter voorbereiding op een gefaseerde terugkeer in de maatschappij heeft Nadine het afgelopen jaar vanuit het safehouse Brenda tijdens haar zwangerschap ondersteund met PR-werkzaamheden. Zij heeft hoofdzakelijk uitvoerende werkzaamheden rondom het plaatsen van content op de website van Verdeliet uitgevoerd.

“Ik ben een krachtiger mens geworden.”

*De naam in dit interview is gefingeerd om de privacy van de geïnterviewde te beschermen.