verhalen van medewerkers

Verhalen vertellen aan elkaar

In september 2019 stapte Jo-anne, dat je gewoon op zijn Hollands uitspreekt,  voor het eerst bij Verdeliet door de poort. Zij had ooit bij het zich melden als nieuwe burger in Cuijk een stapeltje folders ontvangen en de folder van Verdeliet zat daartussen. Jo-anne zocht een plek om in de aarde te kunnen wroeten nu zij in een appartement woont  "met een balkonnetje waar nog geen bloempot op past."  Een eigen moestuin zag zij nog even niet zitten, maar ergens bij aanhaken dat wilde ze wel . Zij besloot een kijkje te komen nemen. Sindsdien is zij een van onze medewerkers. Zij werkt op dinsdag en woensdag in de tuin en af en toe ondersteunt ze de winkeldienst op zaterdag. Ook is zij weleens actief in het naaiatelier en heeft zij  in 'Ieder z'n vak'  een vak gevuld met haar eigen werk (schilderijen en tekeningen). Ieder van ons heeft al eens kennis gemaakt met haar werk. De kaart die we als Verdeliet- medewerkers hebben ontvangen in corona-tijd kwam van de hand van Jo-anne. Zij vond het fijn dat haar gevraagd werd om een kaart te ontwerpen. Dat er iets bij haar werd aangeraakt waarvan ze zelf even kwijt was dat ze dat goed kan. Dit kwijt zijn heeft alles te maken met de situatie waarin Jo-anne zich bevindt. Zij maakt in deze periode noodgedwongen een pas op de plaats. Tijd om op adem te komen na een turbulente tijd. Zowel thuis als op het werk. Ze geeft aan op dit moment nog snel afgeleid en overprikkeld te zijn. "Het sociale leven kan ik amper aan. Ik vind het heel vervelend dat ik nog niet kan werken, maar ik ben nog niet zover. Het lukt me nog niet om op te bouwen. Er zit nu gewoon even niet meer in.”

Zwolle & Kampen

Jo-anne is geboren en getogen in Zwolle en omgeving. Zij is de oudste uit een gezin met vier dochters. Zij startte in Kampen aan de kunstacademie. Het eerste jaar als student voelt als thuiskomen, zo beschrijft Jo-anne. Ze leert er hoe ze met dingen en mensen wil omgaan; hoe ze in het leven wil staan. Een verademing na het zeer gereformeerde milieu van Staphorst waarin Jo-anne is opgegroeid. "In die omgeving is regels opvolgen belangrijker dan het ontdekken en leren volgen van je eigen bron." Jo-anne heeft zich daar altijd tegen verzet. "Ik ben van inclusief, en daar ervaarde ik exclusiviteit als je de gangbare norm niet volgde. Een belangrijke reden waarom Jo-anne zich  thuis voelt bij Verdeliet. Met een glimlach op haar gezicht vervolgt zij " Er is hier grond om in te wroeten en we zijn hier van inclusief. Iedereen mag hier zijn wie hij is".

Toen tijdens haar studie de academie van Kampen naar Zwolle verhuisde, ervaarde Jo-anne dat als ingrijpend. Ook de atelierruimtes moesten mee verhuizen. "Een atelier is zo persoonlijk. Een heilige plek waar je een ruimte creëert om te kunnen scheppen. Dat kun je niet zo maar even ergens anders opbouwen en weer beginnen met werk. Dat kost tijd. Je bent als kunstenaar altijd zelf het instrument.” Om op een goede wijze afscheid te kunnen nemen van  de academie in Kampen en ook van haar atelier daar, heeft Jo-anne destijds met een studiegenoot voor iedere medewerker en student een wagon gemaakt. Hiervoor gebruikten zij  filmrolletjes die ze in de doka vonden. Deze hele lange, trein reed door het gebouw ten teken van de naderende verhuizing. Een bijzonder afscheid.

Na haar afstuderen in Zwolle heeft Jo-anne nog een jaar een atelier gehad. Ze kreeg het echter niet voor elkaar haar werk aan de man te brengen. "Ik ben niet zo van naar openingen gaan en netwerken.", zegt zij hierover. "Dat is niet aan mij besteed." Zij woonde op dat moment anti-kraak in een klooster in Vught. "Ik vereenzaamde, kwam niet onder de mensen. Overdag was ik vaak in mijn eentje in het atelier aan het werk. In het begin kreeg ik veel visite. Ik woonde mooi en mensen waren nieuwsgierig naar het gebouw en de prachtige tuin. Later werd de aanloop minder." Jo-anne voelt zich alleen en weet niet goed hoe ze haar werk inhoud kan geven. Om inkomsten te krijgen en weer meer onder de mensen te komen besluit Jo-anne te gaan vragen of zij werk als schoonmaker kan krijgen in de gehandicaptenzorg in de buurt van het klooster. Zij gaat op gesprek. Er wordt haar gevraagd of ze wil proberen op een groep te werken. Die uitdaging neemt zij aan. Zij komt op een kleine groep terecht van 2 mensen, waarbij zij de enige begeleider is. Een groepje waarbij gedragsproblemen en agressie regelmatig voorkomen. "Het was pittig, maar ik kon het. Ik kreeg het voor elkaar om contact te krijgen en ik vond het leuk." Uitdaging was daarbij om te kijken naar wat iemand wel kan en uit te stralen dat je het samen doet. Dat je samenwerkt. Geen hiërarchie." Het begeleiden van dagbesteding gaat Jo-anne goed af. Het begeleiden van mensen op een woongroep heeft zij destijds ook weleens gedaan, maar dat is niet haar ding. Het ligt haar niet. "Het huishouden thuis zelf is een chaos. Koken en wassen, ik kan het, maar ik word er niet blij van. Maar het onderzoeken en uitproberen wat mensen wel kunnen, dat vind ik mooi.”

Cuijk

In die tijd komt ze haar toenmalig lief tegen. Ze gaan samenwonen in Oss. Later verhuizen ze naar Gennep, waar hij vandaan komt.  Ze hebben daar 10 jaar gewoond, maar Jo-anne is er nooit thuis geweest. "Ik heb er 10 jaar mijn best gedaan om de buren te begroeten en leeftijdgenoten te ontmoeten, maar dat is niet echt gelukt. In Cuijk gaat het op de een of andere manier gemakkelijker." Enige minpunt van Cuijk is wat Jo-anne betreft, maar dit zegt zij met een knipoog, het oud papier. "Je kunt dat hier niet aan de straat zetten. Het wordt niet opgehaald door een vereniging, of club." Op de fiets wegbrengen is onhandig. Ze geeft het oud papier nu dus maar regelmatig mee aan visite. Er zijn natuurlijk slechtere oplossingen.  

Hoewel zij al ruim 6 jaar ervaring heeft met het begeleiden van dagbesteding voor mensen met een verstandelijke beperking, ook op groepen waar de problematiek zwaar is, moet Jo-anne enkele jaren geleden alsnog een SPW-opleiding gaan volgen van haar werkgever. "Ik zat in de klas tussen 17-jarigen die met vliegtuigjes gooiden en docenten waaraan je uit moest leggen wat er op een dagbesteding zoal dagelijks gebeurt. Dat ik die opleiding heb afgemaakt is echt op mijn tandvlees geweest." 

Jo-anne loopt een aantal  jaar geleden voor het eerst vast in haar werk. De frequente agressie en hoe de organisatie met medewerkers en cliënten omgaat zijn daarbij voor haar belangrijke knelpunten. Budget lijkt leidend boven welzijn. Jo-anne kan zich daar niet in vinden. In deze periode krijgt Jo-anne in Velp een atelierruimte aangeboden. Daar zit op dat moment een leefgemeenschap en de pater zegt "Ik zie dat je kunt schilderen, hierboven is nog een kamer, gebruik die maar als atelier. Toen ben ik na 10 jaar weer begonnen met tekenen en schilderen. Eerder lukte dat niet,  ik wist niet hoe ik het moest vormgeven. Hoe kon ik er mijn brood mee verdienen? Wat is mijn plek in de wereld?" De drang om te willen of moeten creëren heeft Jo-anne lang kunnen negeren. Nu weet zij dat het iets is wat ze moet doen. Het is essentieel voor haar om dingen te kunnen maken, iets te kunnen scheppen. "Dat hoeft niet fulltime, maar ik moet daar wel mee bezig zijn. Dan weet ik waar mijn bron zit, mijn kern. Daar wordt alles meer rond van in plaats van heel vierkant". De kwetsbaarheid die regelmatig  in haar woordkeuze doorklinkt is meteen ook haar kracht als mens.  "Als je tegenover iemand staat die heel boos is, kun je in de verdediging gaan of je kunt je armen wijd open spreiden, iemand aankijken en met compassie vragen "Wat is er?”

Ze reïntegreert succesvol. Ze werkt 2 dagen per week op een dagbestedingsgroep zonder agressie en de overige 3 dagen in haar atelier in Velp. Ze doet alles op de fiets. In februari van dit jaar komt zij opnieuw in de ziektewet terecht. Naast de blijvend intensieve belasting van het werk krijgt ze privé te maken met een scheiding. Herstellen van het verdriet van het afgelopen jaar is wat Jo-anne nu probeert te doen. Weer op adem komen. " Zorgen dat ik niet nog dieper val". Verdeliet is voor even haar proeftuin om te leren herkennen waar de grens ligt. 

Als ik haar aan het einde van ons gesprek aan de vijver van Verdeliet vraag wat ze graag nog meegeeft,  is haar antwoord heel inclusief: "Kom hier ook heen! Wees welkom."

Nieuwsgierig geworden naar Jo-annes' werk? Kom dan een kijkje nemen in onze Verdeliet winkel bij ' Ieder z'n vak' òf bezoek de  website van Jo-anne (jo-annedehaan.nl).

Jo-anne heeft op dit moment geen atelierruimte. Het atelier in het oude merletcollege is tegen de vlakte gegaan. Bij gebrek aan geschikte atelierruimte, werkt zij momenteel thuis, in haar woonkamer. In haar zoektocht naar een nieuw atelier zijn tips altijd welkom.

Foto Dirk bij verhaal 2019

Verhalen vertellen aan elkaar

Dit keer is Dirk Krul, vrijwillig medewerker van het eerste uur, verantwoordelijk voor gebouw- en terreinbeheer aan het woord.

Ont-moeten

Dirk is te vinden bij Verdeliet op donderdagmiddag, maar nu tijdens de bouw van de buitenwinkel ook op dinsdag en op woensdagmiddag.

Dirk vormt samen met Wim Kol en Rien Hofmans het bouwteam voor de buitenwinkel. Sinds kort is er ook een bestuurslid met de taak gebouw- en terreinbeheer. Dat is zeer welkom nu de bouw van de buitenwinkel in volle gang is. Daar waar Wim Kol, architect, het artistieke ontwerp heeft gemaakt, Rien Hofmans de bouwtechnische details en materialen op zich heeft genomen, daar vult Dirk dit bouwteam aan. Hij zorgt dat de bouwplaats opgeruimd blijft, de juiste materialen op tijd aanwezig zijn, dat er veilig gewerkt kan worden, kortom hij is verantwoordelijk voor de planning, de catering en het welzijn van de bouwers.

Toen het allereerste zaadje Verdeliet geplant werd, zo'n 5,5 geleden, is Dirk door Gertie (kwartiermaker Verdeliet) gevraagd mee te denken en doen om Verdeliet tot een succes te maken. En zoals Dirk zegt. “Ik kan haar natuurlijk niks weigeren.” Dirk heeft de opbouw van Verdeliet van dichtbij gezien en hieraan meegewerkt. Men ging enthousiast aan de slag met een door bramen overwoekerd terrein. Met een graafmachine werden alle bramenstruiken uitgegraven en onkruid weggehaald. De grond werd klaargemaakt voor het verbouwen van de eerste groenten en paden werden aangelegd, zodat er gewerkt kon worden in de tuin. Dirk heeft in die periode meegewerkt aan de bouw van de houtloods, de takkenwand, de aanleg van een nieuwe vijver, de bouw van de bijenstal, de opzet van de composthoop, het restaureren van de kas en later aan de verbouwing van het gebouw. Er werd waar mogelijk gebruik gemaakt van gebruikte of verkregen materialen. Duurzaamheid stond én staat nog steeds voorop en het budget vroeg ook om inventiviteit tijdens de opbouw.

Dirk kan tijd en energie in zijn activiteiten bij Verdeliet steken, omdat hij op 57-jarige leeftijd vanwege de gevolgen van  een zeldzame bindweefsel ziekte PXE, in de WAO terecht is gekomen. PXE is een bindweefselziekte waarbij het transport van elastine niet goed verloopt en verkalking van bloedvaten optreedt. Dit heeft onder andere gevolgen voor zijn visus, de ogen.  Dirk benoemt zelf dat hij het lichaam van een 80-jarige heeft, op zijn huidige 65e jaar. Zo oogt hij met zijn energieke uitstraling zeker niet.

Een kijkje terug in de tijd leert dat Dirk van oorsprong een elektrotechnische opleiding heeft gevolgd. Bij Van Heugten in Nijmegen is hij betrokken geweest bij de bouw van een aantal grote (openbare) gebouwen (o.a. ziekenhuizen, kantoren, fabrieken). Later volgt hij door een grote opdracht om de verlichtingsinstallaties voor Schiphol te realiseren, nog een opleiding hogere verlichtingskunde. Na een reorganisatie komt Dirk bij GTI te werken als landelijk installateur. Als hoofd tekenkamer van Cofely krijgt hij steeds meer te maken met de beperkingen van zijn visus. Het lezen van schetsen tijdens bouwvergaderingen en daarmee het actief kunnen volgen en deelnemen aan besluitvorming wordt steeds moeilijker. En hoewel pijnlijk, weet Dirk dat het zo niet langer kan. Hij zal moeten stoppen met dit werk. “Ik wilde voorkomen dat ik malle Pietje werd. Ik kon de verantwoordelijkheid niet meer dragen”. Dan volgt aangepast werk als planner van projecten.

Dirk probeert deze functie uitdagend te houden door zichzelf steeds nieuwe doelen te stellen en veel van zichzelf te vragen. Op het moment dat hij uitval krijgt van zijn hart, komt hij in de WAO terecht op 57-jarige leeftijd.

Is Dirk door beperkingen minder betrokken of minder actief  geworden? Zeker niet! Wel op een andere wijze wellicht. Zo is Dirk jarenlang zeer actief voor de patiënten vereniging. Hij richt een landelijke stichting op om wetenschappelijk onderzoek te kunnen bekostigen naar meer kennis over PXE en eventuele behandelmogelijkheden. Op dit moment is Dirk ambassadeur van die stichting. De PXE heeft natuurlijk wel gevolgen. Zo kan Dirk vanaf 2000 geen auto meer rijden. Hij had alle rijbewijzen, dus dat was een grote verandering. Hij fietst graag. Was ook actief bij een wielrenclub. Na een val durfde hij niet meer op de gewone racefiets. Sinds 2006 fietst hij mee op de wielrentandem. Het heeft een jaar geduurd om dat te kunnen accepteren. De achteruitgang van zijn zicht en de overige gevolgen van de PXE vragen steeds om flexibiliteit; je steeds instellen op veranderende mogelijkheden, met regelmaat ook om afscheid te moeten nemen van zaken die je fijn vindt, waar je goed in bent of die gewoon handig zijn om te kunnen.

“Verdeliet heeft een hele grote betekenis in mijn leven. Verdeliet  zorgt er mede voor dat ik niet depressief wordt. Onder de mensen kom, eruit ga en bezig blijf.”

Ik heb Dirk tijdens dit gesprek leren kennen als een heel energieke en positief ingestelde man. “Ik ben nooit bij de pakken neer gaan zitten. Dat past ook niet bij me.”

Wij mogen ons gelukkig prijzen dat Dirk al zijn expertise en ervaring inzet voor de verdere ontwikkeling van Verdeliet. Maar bovenal ook dat hij de levenservaring en wijsheid die hij in zijn persoonlijke leven heeft opgedaan en de kracht die hij daarbij laat zien wil delen met ons. Het motto van VERDELIET Doen, delen en beleven is Dirk op het lijf geschreven. En dat hij humor heeft blijkt uit zijn antwoord op de vraag of hij nog wensen heeft voor Verdeliet. “Nee, geen plannen voor de toekomst, ik ga bezig met een kapschuur in de natuur speeltuin en een schuurtje voor kruiwagens op het nieuwe terrein. Ik heb al palen en deuren staan, tegels voor het aanleggen van nieuwe paden,....” En in het voorbijgaan zegt hij met een lach” ik ga even kijken hoe mijn werknemers het doen”.

foto Sjaak

Verhalen vertellen aan elkaar

Sjaak Cremers, afkomstig uit Boxmeer, bijna 80 jaar en nog steeds op zoek naar uitdaging, “want dan blijf ik in beweging”. Op maandagmiddag kun je hem treffen bij Verdeliet.

Ont-moeten

Hij verzorgt de planning en de structuur van de moestuin en zet zijn ervaring met ecologisch tuinieren in. Daarnaast deelt hij zijn kennis graag met alle medewerkers. “Dat is dé manier om het niveau van tuinieren op waarde te houden als je met zoveel mensen in de tuin werkt. Zeker omdat het ecologisch tuinieren veel preventief werken en vooruit denken vraagt”.

Sjaak heeft het werken in de tuin al vroeg eigen gemaakt. Hij moest als kind  thuis helpen, samen met zijn broers en zussen. Hij is van voor de oorlog en heeft de tijd meegemaakt dat na de oorlog alles op de bon verkregen moest worden. Thuis waren zij daardoor zelfvoorzienend. Ze hadden oa rogge, maïs, fruit en groenten en wat beesten. Als kind moest Sjaak dus meewerken. Iets wat hij niet eens graag deed. Hij ging liever spelen met vriendjes. Dat mocht natuurlijk ook wel, maar eerst moest het werk gedaan zijn. Later als hij in Sneek woont, is tuinieren een gezonde tegenhanger van het vele denkwerk dat zijn baan vraagt. Sjaak heeft een leidinggevende functie in het beroepsonderwijs. “Even uit het hoofd en lijfelijk bezig zijn”. Tuinieren in Sneek levert naast ontspanning ook een nieuwe uitdaging op; zeeklei in plaats van Brabants  zand. Als Sjaak in 2015 na zijn pensionering terugkeert in Boxmeer, waar zijn broers en zussen allen op loopafstand wonen, blijft het tuinieren centraal staan in de dagelijkse routine van hemzelf, en zijn broers en zussen. Zij eten allen uit de groentetuin die zij in Sambeek hebben. Nog steeds staan zij samen in de tuin, nog steeds  deels zelfvoorzienend. Naast de groentetuin in Sambeek, wil hij graag in Boxmeer een project schooltuinieren gaan opstarten. Hij heeft hiermee in Sneek ervaring opgedaan en wil dit project ook in Boxmeer van de grond krijgen. Een mooie manier om zijn kennis te delen met een jongere generatie. Iedere leerling tuiniert op een eigen bed van 1.20-5m. deels mogen de leerlingen zelf invullen wat te verbouwen, deels wordt een vaste planning aangehouden. Er is altijd ruimte voor bloemzaden, zodat iedere leerling tegen de zomer moeder kan verrassen met een bosje bloemen uit eigen tuin. Hoewel de  voorbereidingen in volle gang zijn, de grond buiten de kloostermuren in bruikleen genomen kan worden en er een aantal scholen belangstelling heeft getoond, wordt het project op het laatste moment afgeblazen vanwege een fusie van scholen. Lonneke Willems met wie Sjaak contact heeft gehad over financiering van het schoolproject, vraagt aan Sjaak of hij geen interesse heeft om zijn kennis bij Verdeliet te komen inzetten, als zij hoort dat het schoolproject in Boxmeer geen doorgang kan vinden.

En zo is Sjaak in het najaar van 2015 terechtgekomen bij Verdeliet. Hij zag al snel dat er hier zeker ook sprake van een uitdaging is. Bij zijn kennismaking ziet hij een tuin die eruit ziet als “een maanlandschap met buxushaagjes in de diagonaal. Daar kun je natuurlijk niet op tuinieren.” Zijn eerste werkzaamheden bestaan uit het aanbrengen van structuur in de tuin; bedden aanleggen, de grond klaarmaken voor teelt, een planning maken. En nu na een paar jaar staat die structuur redelijk. Maar het blijft nog kwetsbaar. Ecologisch tuinieren vraagt nu eenmaal de juiste dingen op het juiste moment doen en daarvoor zijn veel kennis en vlieguren nodig. Sjaak is tevreden over hoe de zaken bij Verdeliet lopen. Hij geniet ervan als medewerkers voldoening halen uit hun werk in de tuin. “Het mooie aan tuinieren is de verwondering. Hoe iets groeit en bloeit. Of dat juist niet doet. Hoe ontstaan de kleuren, waarom doet de knoflook het wel bij Verdeliet, maar niet in mijn eigen groentetuin. Je stopt een poter in de grond, hoe maakt niet uit.  De knol vormt uitlopers. De uitlopers die naar boven gaan, worden de zonnecollectoren die de plant laten groeien, de uitlopers in de grond vormen nieuwe knollen.”

Sjaak kan uren praten over tuinieren. Zoveel plannen nog uit te voeren. Zo zou hij graag nog een tweede insecten hotel hebben achter in de tuin en meer bloemen en planten waar specifieke insecten op af komen. Het ecologisch tuinieren verder ontwikkelen. Experimenteren met permacultuur.  De kas meer inzetten voor de teelt, zodat we minder seizoensgebonden zijn. Met de uitbreiding van de grond zou er ook een mogelijkheid zijn om hier het schooltuinieren op te starten. ”In de regel wil ik meer dan hier kan. Ik heb heel vaak het gevoel dat ik tijd tekort kom”.

------------------------------------------------------------------------------------------------

foto Marsha

Verhalen vertellen aan elkaar

Ik ga als medewerker (vrijwilliger) bij Verdeliet onze verhalen optekenen. Ik hoop dat er andere collega medewerkers zijn die hun verhaal met mij willen delen.

Ont-moeten

“Een sociale voedseltuin met een wijk- en ontmoetingsfunctie, een natuurrijke omgeving die samen wordt onderhouden, waar iedereen mee kan doen en waar iedereen verantwoordelijk is voor zichzelf, elkaar en de tuin. En dit levert ook nog eens gezonde voeding op. Zo maken we samen op een aantal vierkante meters in het Land van Cuijk een wereldtuin!“ Dat was de droom van een aantal burgers in 2012.


Deze droom is werkelijkheid geworden en daarom nu het idee om de bijzondere ontmoetingen die dagelijks plaatsvinden in de tuin in beeld te gaan brengen. Tussen wie vinden die ontmoetingen plaats? Wie zijn al die mensen die met hun vingers in de aarde wroeten en ervoor kiezen een deel van hun vrije tijd door te brengen in de tuin? Wat is hun verhaal? En waarom vinden we het belangrijk om die verhalen te delen?

De mens heeft van nature honger naar verhalen. Het vertellen van verhalen wakkert de verbeelding aan en zorgt voor een band tussen mensen. Informatie wordt overgebracht, ervaringen worden gedeeld, je inspireert, steunt en vermaakt elkaar. Zo blijven we samen wakker en creatief. Vroeger noodzakelijk om te overleven en nu levert het een omgeving op waarbinnen ieder mens de kans heeft om te groeien. Het verhaal van ieder mens is uniek en ieder verhaal verdient het om gehoord te worden. Al deze verhalen samen maken Verdeliet. Een hele fijne ontmoetingstuin.


Ik ga als medewerker bij Verdeliet onze verhalen optekenen. Ik hoop dat er andere medewerkers zijn die hun verhaal met mij willen delen. Ik zal eerst wat meer over mezelf vertellen.   

Ik ben Marsha, 46 jaar, getrouwd en moeder van 2 jongens van 16 en 18 jaar. Ruim 2 jaar geleden heb ik niet aangeboren hersenletsel opgelopen. Na een lange revalidatie periode, mocht ik naar huis. Waar ik eerst fulltime werkzaam was, is dat sindsdien niet meer haalbaar. In de periode van de revalidatie wilde ik graag vrijwilligerswerk doen om de leegte op het gebied van dagstructuur te vullen en om het gevoel te kunnen bevestigen dat ik er nog steeds toe doe. Op dat moment nog in het ongewisse over mijn mogelijkheden op het gebied van werk in de toekomst. Zo werd ik via het vrijwilligerspunt van Sociom gewezen op Verdeliet.

Sinds ruim een jaar werk ik op maandagmiddag in de tuin. Vanaf de allereerste keer dat ik de poort doorliep voelde het goed voor mij. De warmte en vriendelijkheid, de rust, de vijver, de vogels, de interesse in elkaar, het ritme van de natuur in de tuin. Ik voel me thuis bij Verdeliet. Het samen werken, soms in stilte, soms vol gesprekken, soms gezang. Het mag er allemaal zijn. En ik mag zijn met alle beperkingen die ik heb. Dat is voor mij heel waardevol en heeft het afscheid nemen van betaald werk kunnen verzachten. Ik kan echt genieten van de bijzondere gesprekken die er tijdens het tuinieren zijn.  Echt contact van mens tot mens, zo krachtig en waardevol. Het tovert met regelmaat een glimlach op mijn gezicht.

Ik hoop dat ik jou als collega medewerker ga ontmoeten en je verhaal mag optekenen. Zo kunnen we de persoonlijke waarde die Verdeliet heeft voor een ieder gaan delen, in de overtuiging dat dit ons allen zal verrijken!

------------------------------------------------------------------------------------------------

Gonny Gerrits

Na een korte periode van “de kat uit de boom kijken” heb ik bij Verdeliet mijn draai helemaal gevonden. We zijn met een fijne groep mensen. Er wordt met enthousiasme en inzet gewerkt, ieder met zijn/haar eigen mogelijkheden. Er is waardering voor elkaar en er wordt veel gelachen. Ik merk dat ik mijn oude kracht steeds meer heb terug gevonden en dat is heerlijk. Zeker heb ik fysieke beperkingen maar ik heb ontdekt dat ik nog veel meer kan dan ik gedacht had.

Nico Piek

Ik woon op een (flinke) steenworp afstand van de tuin Verdeliet en vanaf het begin lid van deze prachtvereniging. In het eerste jaar heb ik gezien hoe een verwaarloosd stukje Cuijk is veranderd in een groen groeibriljantje. Prachtig!

Geert Steenbergen

Mijn hoofdactiviteit is het imkeren. Er zijn nu drie bijenkasten waar de werkgroep bijen voor zorgt. We hebben een cursus imkeren gevolgd van de Nederlandse Vereniging in Nijmegen én kunnen rekenen op hulp van de ervaren imker, Albert Koot. Ik lever graag mijn bijdrage aan Verdeliet, ondanks een drukke baan, door me, naast het imkeren, in te zetten voor de zaterdag, samen met Vivian, als Verdeliet open is.

Marjan van den Akker

In mei 2014 stopte ik met werken en kort daarop begon ik als vrijwillige medewerker bij Verdeliet. Mijn eerste klusje was het planten van pompoenen en vol overgave stortte ik me op deze taak. Wat ik echter niet wist is dat er ook mensen met psychische en sociale kwetsbaarheid meedoen. Een van hen heeft me die morgen met de pompoenen geholpen. Na 44 jaar in het bedrijfsleven gewerkt te hebben kwam ik in een hele andere wereld terecht, een wereld van ecologische producten, duurzaamheid, sociaal welzijn, alles low budget en mensen met andere achtergronden. Heel apart en wennen voor mij. Vanaf dat moment fiets ik elke donderdag fluitend naar de tuin en kom er met een voldaan gevoel vandaan. Heerlijk buiten zijn, werken aan een eerlijk product, mooie mensen om je heen, iets doen voor de maatschappij. Hoe mooi kan het zijn!

Ali Shahen

Van mijn taalcoach heb ik gehoord over Verdeliet. Ik ben nu een aantal maanden bezig met schilderen en af en toe in de tuin werken. Ik vind het samen werken en andere mensen ontmoeten leuk. Mijn  vrouw komt soms katoe brengen voor de mensen.

Katoe is het Syrische woord voor cake. We wonen vlakbij de tuin. Ik leer bij Verdeliet de Nederlandse taal en wil graag aan het werk als schilder of vrachtwagenchauffeur.